تأنی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /تأنَّی/

اسم مصدر

تأنی

1. درنگ و آهستگی در کاری، درنگ کردن.

   آب هم در زیر پای درخت به تأنی و وقار، سراشیبیِ کم جویبار را می‌پیمود. «نفیسی»

2. سستی کردن، تأخیر کردن.

مترادف‌ها

• تانی

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن