تشبث‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /تشبث/کردن/

مصدر فعل لازم

تشبث‌کردن

1. (مجاز): تشبث، تشبث نمودن.

   برای داشتن کار، یا ادامه کار، به هیچکس تشبث ننموده‌ام. «دکتر مصدق»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن