تمیز

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• تمییز

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /تَمیز/

صفت

تمیز

1. پاکیزه، پاک.
2. (گفتگو): بی‌نقص، کامل.

مصدر متعدی

1. تشخیص دادن، فرق گذاشتن، جدا کردن دو یا چند چیز مختلف از یکدیگر، بازشناختن.

مصدر لازم

تَمَیُّز

1. جدا شدن، فرق یافتن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن