تنبل

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /تَنبَل/

صفت

تنبل

1. آنکه بی‌هیچ دلیلی تن بکار نمی‌دهد؛ کاهل، تن‌پرور.
2. ویژگی دانش‌آموزی که در خواندن درس و یا انجام تکالیف درسی، کوتاهی و سستی می‌کند.
3. (شاهنامه): مکر، حیلن، افسون، جادو.

صفت

تِنبَل

1. کوتاه قد.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن