حق‌الله

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /حَق/اُلله/

اسم مرکب

حق‌الله

1. حقی که خداوند بر بندگان دارد، و به مجاز، عبادت، امر، یا منعی که شرع به انجام آنها دستور داده است، مانند نماز، یا منع شرابخواری. مقابل حق الناس.
2. اجرای اوامر خدا و طاعت و عبادت او.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین