حق‌النظاره

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /حَق‌اُلنِظاره/

اسم مرکب

حق‌النظاره (دیوانی)‎

1. در دوره صفوی، مبلغی که ناظران بیوتات و موقوفات می‌گرفتند.

   حق التولیه و حق‌النظاره بعضی از مَحال وقفی در وجه ایشان مقرر است. «سمیعا»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن