حق‌الیقین

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /حَق‌اُلیقین/

اسم مرکب

حق‌الیقین (تصوف)‎

1. مرحله سوم از مراحل سلوک پس از علم الیقین و عین الیقین.
2. وصول سالک به مرحله‌ای که خود را با حق یکی می‌داند.
3. بر گرفته از قرآن کریم.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن