حکمت‌مشا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /حِکمَت/مشّاء/

اسم مرکب

حکمت‌مشا (فلسفه‌قدیم)‎

1. شاخه‌ای از فلسفه که راه رسیدن به حقیقت را از طریق استدلال و عقل جستجو می‌کند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن