حکمت‌منزلی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /حِکمَت/مُنزَلی/

اسم مرکب

حکمت‌منزلی (فلسفه)‎

1. تدبیر منزل.

   اما از دو قِسم دیگر خالی است، یعنی حکمت مدنی و حکمت منزلی. «خواجه نصیر طوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن