حکمت‌ الاهی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /حِکمَت/اِلٰهی/

اسم مرکب

حکمت‌الهی

1. علم خداوند، حکمت بالغه. کلام الهیات.

   جایی که علم لدنی و حکمت الاهی بُوَد، خدمت به نقد زحمت بُوَد.‌«بخارایی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن