خواهشگران

فارسی

ریشه‌شناسی

• شاهنامه

آوایش

• /خواهِش/گَران/

اسم مرکب

خواهش‌گران

1. منسوب به خواهش، تمنا، کسانی که تقاضای بخشش دارند.

   منوچهر را با سپاه گران/ فرستد به نزدیک خواهشگران «فردوسی»

منابع

• شاهنامه