خیره

فارسی

ریشه‌شناسی

• فارسی

آوایش

• [خِی/رِه]

صفت

1. ویژگی حالت نگاه کردن به چیزی با دقت و بدون برداشتن چشم از آن یا پلک زدن گاهی تا حد از دست دادن قدرت دید.
2. ایجاد کننده این حالت در چشم.
3. (مجاز): با حیرت و سرگشتگی، با حالت بهت و شگفت‌زدگی.
4. با خیرگی.
5. (قدیم): بی‌جهت و سبب، بدون دلیل منطقی، به بیهودگی.
6. (مجاز): خودخواه، گستاخ.

آوایش

• [خَی/رِه]

صفت

1. نیکو، نیکوکار. خیّر جمع: خیرات.
2. منتخب، برگزیده.
3. کار نیک‌.
4. سرگشته، شگفت زده. متحیر، بیهوده،
5. لجو
6. سرکش.
7. ناتوان، سُست.
8. بیهوده، دروغ.

اسم

1. خیرو. خیری: گل همیشه بهار.

عربی

اسم

خیرة

1. خیرات.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن