دهاده

فارسی

ریشه‌ لغت

• شاهنامه

آوایش

• /دِهادِه/

دهاده

1. زد و خورد، هیاهو. (اِمر)

   برفتند از جای یکسر چو کوه/ دهاده برآمد ز هر دو گروه «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین