زایجه

فارسی

(یِ جِ)

اسم

1. لوحه‌ای مربع یا گِرد که جای سیارات و بروج دوازده گانه روی آن نقش شده و از آن برای احکام نجومی یا بدست آوردن حکم طالع استفاده می‌کردند.
2. شکلی است دارای ۱۲۳ خانه که از آن حالت ماه و سال و مولود استخراج می‌شود.

منابع

• فرهنگ لغت معین