زبان‌آور

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /زبان/آور/

صفت

زبان‌آور

1. (مجاز): آنکه با بیانی خوش و لحنی مؤثر سخن می‌گوید؛ سخن‌ور.
2. خوش بیان. شخص نطاق و خوب حرف زننده. فصیح و بلیغ. کنایه از فصیح.
3. بی‌باک و گستاخ در سخن. بدگو، زبان‌باز.

مثال

1. زبان آوری بود بسیار مغز -- که او برگشادی سخن‌های نغز (فردوسی)
2. زبان آوری چرب گوی از میان -- فرستاد نزدیک شاه جهان (فردوسی)

عامیانه

1. کنایه از شاعر.

مثال

1. تا زبان آوران همه شده‌اند -- یک‌زبان در ثنای آن دوزبان (مسعودسعد)
2. زبان آوری کاندرین عدل و داد -- ثنایت نگوید زبانش مباد (سعدی)
3. غماز و نمام. (ناظم الاطباء)
4. بی‌باک در سخن

   زبان آور بی‌خرد سعی کرد -- ز شوخی ببد گفتن نیک‌مرد (سعدی)

   چو سعدی که چندی زبان بسته بود -- ز طعن زبان آوران رسته بود

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن