زنده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /زِنده/

صفت

زنده

1. دارای زندگی، جاندار. روشن دل.
2. ژنده؛ بزرگ، عظیم
3. زنده‌دل، دلشاد، خوش مشرب.

اسم

زَندِ

1. آتش زنه.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن