سالخورد

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /سال/خورد/

صفت مفعولی

سالخورد

1. (قدیمی): سالخورده.

صفت مفعولی

سالخُوَرد

1. سالخورده، سالخوردگی.

   ولیکن چنین گوید آن سالخُوَرد/ که بودش سه فرزند آزاد مَرد «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه