سواد

فارسی

ریشه لغت

• فارسی و سانسکریت

آوایش

• /سَواد/

اسم

سواد

1. نوشته، رونوشت. معلومات و آگاهی‌های علمی و ادبی.

   به معنای خواندن و نوشتن. معلومات، آگاهی‌های علمی و ادبی واژه سِو ( سواتِ ) واژه ای هندواروپایی است که در زبان سانسکریت و پارسی بکار می رفته است. سانسکریت ( سِو، سِواتِ ) ، پارسی ( سواد، بیسواد ) ، آلمانی ( sudieren ) ، انگلیسی ( study ) و. . . ( فرهنگنامه واژگان سانسکریت ) :

2. سیاهی، شبح. سیاهی شهر که از دور دیده شود.

زبان دیگر

• عربی

اسم

سواد

1. سرزمین، اطراف شهر و توابع آن. سیاهی مقابل بیاض.

مثال

1. سواد کسی نم کشیدن کنایه از: سواد درستی نداشتن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین