سواد

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /سَواد/

اسم

سواد

1. نوشته، رونوشت. معلومات و آگاهی‌های علمی و ادبی.

   به معنای خواندن و نوشتن. معلومات، آگاهی‌های علمی و ادبی

2. سیاهی، شبح. سیاهی شهر که از دور دیده شود.

زبان دیگر

• عربی

اسم

سواد

1. سرزمین، اطراف شهر و توابع آن. سیاهی مقابل بیاض.

مثال

1. سواد کسی نم کشیدن کنایه از: سواد درستی نداشتن.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: transcript
• literacy
• unlettered
• transcription
• illiterate
• ignoramus
• booboisie
• middlebrow

منابع

• فرهنگ لغت معین