سینوقچه

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /سِینُق/چه/

اسم مرکب

سینوقچه

1. (قدیم): طبیبی که استخوان شکسته‌ها را بند می‌کرد، شکسته بند، ارتوپدی.