عطایه

فارسی

ریشه‌شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [عت/آیه]

اسم

عطایه

1. آدم نافهم ترجیحاً پشت کوهی.

   مفهوم باستانی کلمه به کسی اطلاق می‌شد که از حداقل روابط اجتماعی یا بین‌قبایلی برخودار بود.

جستارهای وابسته

• عطایی

---

برگردان‌ها

انگلیسی: ataye