علم‌و‌اشاره

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /عِلم/و/اِشاره/

اسم مرکب

علم‌و‌اشاره (گفتگو)‎

1. علم اشاره.

   اینگونه قرار می‌گذارد که در مجلس حواسش متوجه او بوده غلط‌هایش را با گفته و علم و اشارهٔ او اصلاح بکند. «جعفر شهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن