فلق

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /فَلَق/

اسم

فلق

1. سپیده دم.
2. زمین پستِ بین دو پشته، شکاف کوه.

مصدر متعدی

فَلْق

1. شکاف، شکافتن، شکاف‌دادن.

––––

برگردان‌ها

ترجمه

• انگلیسی: sunglow

منابع

• فرهنگ لغت معین