قران

فارسی

اسم

قران (جمع قران‌ها) [قِرانْ]

1. (نجوم) نزدیک هم آمدن دو ستاره
2. (قدیم) واحد پول ایران در عهد قاجاریه و اوایل پهلوی:

   یک قران را دو قران کردن (با زحمت بسیار سودی به دست آوردن).

عربی

مصدر لازم

1. به هم نزدیک شدن، به هم پیوستن.