قورمه

(قُ مَ یا مِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• اوستایی
• قورمه ) به چمِ ( سرخ شده ) است، ما را به واژه اوستایی ( گَرِمَ ) به چمِ ( داغ، گرم ) و واژه اوستاییِ ( گَر ) به چمِ ( داغ بودن، گرم شدن ) رهنمون می کند و به روشنی دیده می شود که واژگان ( گُر/گُر گرفتن ) با واژه اوستاییِ ( گر ) و واژه ( قورمه ) با واژه اوستاییِ ( گرمَ ) همریشه هستند. چنانکه در رویه هایِ 461 و 465 - 466 از نبیگِ ( فرهنگ واژه های اوستا ) آمده است:

اسم

1. قرمه:
2. گوشتی که خشک کنند و ذخیره نمایند، بهارخوش.
3. گوشت بریان.

منابع

• فرهنگ لغت معین