مانی

فارسی

ریشه‌ لغت

• پارسی میانه (پهلوی)

آوایش

• /مانی/

اسم‌خاص

مانی (نام‌باستانی)‎

1. نقاش و پیامبر ایرانی در دوران ساسانیان و صاحب کتاب ارتنگ یا ارژنگ.

   چو بیدار گردی جهان را ببین/ که دیباست گر نقش مانی به چین «فردوسی»

• فرانسوی

اسم

مانیا

1. دیوانگی، جنون.
2. علاقه مفرط به چیزی یا عملی.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه