مخلوطکن

فارسی

حوزه: [عمومی]

1. وسیله‏ای برای نرم و مخلوط کردن مواد غذایی.

منابع

«مخلوط‏کن» هم‌ارزِ «blender»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی، دفتر اول، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی