مستوفیٰ

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /مُستَوفیٰ/

صفت

مستوفیٰ (قدیم)‎

1. کامل، تمام. بطور کامل.
2. (ادبی)‎: ویژگی جناس تامی که از جهت نوع دستوری یکسان نباشد. مقابل مماثل.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن