نکره

فارسی

نکره

(ادبی): در دستور زبان، ویژگی اسمی که بر شنونده ناشناس و نامعلوم باشد. ناشناس، غیر معروف. نکرة، مقابل معرفه.
اسمی را گویند که در نزد مخاطب معلوم و معیّن نیست. نشانه نکره در فارسی «ی» است که به آخر اسم می‌پیوندد.
(گفتگو): زمخت و بدقواره و به مجاز قوی و پُر طنین
(عامیانه): انسان یا حیوانی که هیکل درشت و بدقواره دارد.

ترجمه
انگلیسی: theorem indefinite tout