هفت‌کشور

فارسی

ریشه‌ لغت

• شاهنامه

آوایش

• /هَفت/کِشوَر/

اسم مرکب

هفت‌کشور

1. هفت پادشاهی، هفت قوم بزرگ دنیای کهن و تلویحاً تمام جهان. نک هفت اقلیم.

   هر آنکس که در هفت کشور زمین/ بگردد ز راه و بتابد ز دین «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه