ولایت

فارسی

ریشه شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [وِل/ آی/ عت]

قید

ولایت

1. کسی که ویلان و سرگردان در غربت سپری کند.

   ولایت معرب ویل‌آیت بوده و همسان با ویلایی نیز می‌شود، بن واژه‌ تشکیل دهند اصطلاحات فوق ویل به معنی آواره یا دوره‌گرد است.

   شعیان دو امام معصوم به این لقب دارند نخست امام‌ علی که در کوفه از تنهایی با چاه سخن می‌گفت و دومی امام رضا بود که در خراسان از بی‌کسی توسط عمّال خلیفه مسموم شد.

ریشه‌شناسی ۲

• عربی

اسم

1. شهرستان. بخش‌هایی از یک کشور که یک نفر والی بر آن‌ها فرمانروایی کند.
2. ولایة. (جمع): ولایات.

صفت

1. فرمانروایی، پادشاهی.

مصدر لازم

1. حکومت کردن، تسلط داشتن.

• فرهنگ لغت معین

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی:province انگلیسی: wanderhng