پخینکه

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /پُخِین/کِه/

اسم مرکب

پخینکه

1. مترادف گُه‌سگ در زبان فارسی، اغلب هنگام عصانیت بزرگان به کوچکتران در مقابل کار ناشایست می‌گویند.

   آخِه پُخِینکه سَنَنع!

   آخه گُه‌ سگ بتو چه مربوط!

منابع

• فرهنگ شمس