کفش

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /کَفش/

اسم

کفش

1. پوششی برای محافظت پا که از دو بخش رویه چرمی، پلاستیکی، یا پارچه‌ای و کف یا زیره محکم ساخته می شود.
2. نوعی پوشش که پا را محافظت می‌کند و معمولاً از جنس چرم است، پاپوش.

استعاره

1. پا در کفش کسی کردن کنایه از: موجب اذیت و آزار کسی شدن.
2. پا در یک کفش کردن کنایه از: در عقیده خود پافشاری کردن.
3. کفش پیش پای کسی جفت کردن کنایه از: عذر کسی را خواستن، رفع مزاحمت کسی را از خود کردن.

واژه‌های مشتق شده

• کفاش، کفشدوز

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• آلمانی: Schuh ^de
• ارمنی: կոշիկ ^hy
• اسپانیایی: zapato ^es
• انگلیسی: shoe ^en
• ایتالیایی: scarpa ^it
• پرتغالی: sapato ^pt
• تاجیکی: кафш ^tg

• ترکی آذری: باشماق
• فرانسوی: chaussure ^fr
• کازرونی: کوش
• کردی: که‌وش ^ku
• هلندی: schoen ^nl
• عربی: قفش
• گرجی: ქოში

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین