کوچه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /کِوچه/

اسم مصغر

کوچه

1. راهی نسبتاً تنگ و باریک که محل گذر از میان خانه‌های مسکونی است، کوی. محل عبور و مرور.

استعاره

1. خود را به کوچه‌ی علی چپ زدن کنایه از: خود را به نادانی و نشنیدن و بیراهه زدن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین