گرفتن

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /گِرِفتَن/

مصدر فعل متعدی

گرفتن

1. با دست یا با وسیله‌ای چیزی یا کسی را نگهداشتن، دست یا وسیله‌ای را به چیزی یا کسی گیر دادن و آن را نگهداشتن. ستاندن به چنگ آوردن، دریافت کردن.

ریشه‌شناسی

• پهلوی: garaftan، پارسی باستان: ریشه گْرَب(grab) (گرفتن)، ماده مضارع گَربایَ (garbāya)، اوستایی: ریشه گْرَب (-grab) (گرفتن، ستاندن)، ماده مضارع(-gәrәbaya)، از ایرانی باستان: ریشه (-grab) (گرفتن، نگه داشتن)، مشتق از هندواروپایی: ریشه (-ghrebh)/(-gherbh) با گسترش ريشه به صورت (-ghrebhā)

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• آفریکانس: neem
• آلبانیایی: marr
• آلمانی: nehmen
• اردو: لینا
• ارمنی: վերցնել
• ازبکی: olmoq
• اسپانیایی: tomar
• اسپرانتو: preni
• استونیایی: võtma
• امهری: መውሰድ
• انگلیسی: take
• ایتالیایی: prendere
• باسکی: hartu
• بلاروسی: браць
• بلغاری: вземам
• بنگالی: গ্রহণ করা
• بوسنیایی: uzeti

• پرتغالی: tomar
• پشتو: واخلي
• تاجیکی: гирифтан
• ترکی آذربایجانی: almaq
• ترکی استانبولی: almak
• چکی: vzít
• چوایی: tenga
• چینی: 采取، 採取
• دانمارکی: tage
• روسی: брать
• ژاپنی: テイク، 取る
• سندی: وٺي
• سینوگبانونی: dawaton
• عبری: לקחת
• عربی: أخذ
• فرانسوی: prendre
• فریسی: nimme

• فنلاندی:ottaa
• فیلیپینی:kumuha
• قرقیزی:алуу
• قزاقی:алу
• کاتالان:prendre
• کردی:girtin
• کرسی:piglià
• کرواتی:uzeti
• کره‌ای:갖다
• گالیسی:tomar
• گجراتی:લેવું
• گرجی:მიღება
• هلندی:nemen
• هندی:लेना
• یونانی:παίρνω

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین