گلگلی

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /گُل/گُلی/

اسم مرکب

گلگلی

1. منسوب به گُل؛ پارچه گلگلی. کلکلی.

   گُلگُلی با گاف فارسی بوده و گَلگَلی از ریشه گیاه. «خداوند الموت»

منابع

• خداوند الموت