آبگوشت‌خوری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آبگوشت/خورِی/

حاصل مصدر

آبگوشت‌خوری

1. آبگوشت خوردن.

صفت نسبی

1. ظرفی که در آن آبگوشت می‌خورند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن