آب‌‌شیرین‌کن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آب/شیرین/کُن/

صفت

آب‌شیرین‌کن

1. (مکانیک): دستگاه گیرنده املاح و ناخالصی آب شور از راه تبخیر و تقطیر برای آنکه آب قابل نوشیدن باشد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن