آب‌خوره

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آب/خُورِه/

اسم مرکب

آب‌‌ خوره

1. (ساختمان): حوضچه‌ه‌ای که در وسط توده خاکی یا سیمان ایجاد می‌کنند و برای تهیه ملاط، در آن آی می‌ریزند.
2. (قدیم): از ریشه آبخو. آبگیر آبشخور. چشمه، جویبار.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن