آتشگه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتش/گَه/

اسم مرکب

آتشگه

1. (شاعرانه): آتشگاه.

   تو پنداری مغی دل مرده در آتش‌گهی خاموش/ ز بیداد انیران شِکوه‌ها می‌کرد. «اخوان ثالث»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن