آتش‌بس

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتش/بَس/

اسم مرکب

اتش‌بس

1. (نظامی): قطع تیراندازی و دیگر عملیات جنگی. تعلیق حالت جنگی. دستور خودداری از تیراندازی. قطع فرمان تیراندازی به سوی دشمن. قطع عملیات جنگی
2. حوزه: [علوم نظامی]: وضعیتی که در آن مبادله آتش بین دو نیروی متخاصم به‌طور موقت پایان داده ‏شود.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی:ceasefire ایتالیایی: tregua

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن

«آتش‏بس» هم‌ارزِ «cease fire»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر پنجم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴