آتش‌دست

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتش/دَست/

صفت

آتش‌دست

1. (قدیم): جَلد و زیرک، چابک‌دست، استاد در کار خود.

   ساقی آتش‌پرست آتش‌دست/ ریخت در ساغر آتش سوزان. «هاتف»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن