آخر‌زمان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آخَر/زَمان/

اسم مرکب

آخرزمان

1. (قدیمی): آخرالزمان.

   خواهم شدن به کوی مغان آستین‌فشان/ زین فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت. «حافظ»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن