آرام‌بخش

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرام/بَخش/

صفت فاعلی

آرام‌بخش

1. آرامش دهنده؛ تسکین دهنده، مسکن.
2. (پزشکی): عاملی «معمولا دارویی» که بدون مختل ساختن هوش و شعور فرد، باعث آرامش روحی می‌شود.
3. حوزه: [پزشکی] دارویی که اثر آرام‌کننده دارد و اضطراب و تنش را تسکین می‌دهد.

واژه‌های مشتق شده

• آرامبخش قوی، آرامبخش ضعیف

---

برگردان‌ها

ترجمه
ایتالیایی: sedativo tranquillante انگلیسی: tranquilizer

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن

«آرام‏بخش» هم‌ارزِ «tranquilizer»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر پنجم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴