آراینده

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرایَنده/

صفت

آراینده

1. صفت از آراستن؛ آنکه یا آنچه آرایش می‌دهد.

   آراینده دوستان خویش به لباسِ احسان. «میبدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن