آزار‌کردن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آزار/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آزار‌کردن

1. آزار دادن، رنجاندن. شکنجه کردن، عذاب دادن.

   او را به اقسام گوناگون آزار کردند و فرمان شاهی را در دهانش طپاندند. «رستم‌الحکما»

مثال

1. آزار کسی به مورچه نرسیدن کنایه از: بسیار بی‌آزار یا مهربان بودن او.
2. آزار کردن کسی را جستن کنایه از: او را اذیت کردن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن