آسایش‌طلب

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آسایش/طَلَب/

صفت

آسایش‌طلب

1. آنکه خواستار راحتی و آسودگی و دوری از رنج و سختی است؛ راحت طلب.

   بزدلان و آسایش طلبان همیشه چنین شکست می‌خورند. «خانلری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن