آسا کردن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آسا/کردَن/

مصدر فعل لازم

آساکردن

1. آسا کشیدن.

   چنان نمود به ما دوش ماه نو دیدار/ چو یار من که کند گاهِ خواب خوش آسا. «دقیقی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن