آسیمه‌سر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آسیمِه/سَر/

صفت مرکب

آسیمه‌سر

1. (قدیم): سراسیمه. نک آسیمه.

   به لشکرگه آمد به گردَن سپر/ پیاده پُر از گَرد و آسیمه‌سر «فردوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین