آشوفتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

/آشوفتَن/

مصدر فعل لازم

آشوفتن

1. (قدیم): تندی کردن. آشفتن.

   دلیران به یک دیگر آشوفتند/ ... «فردوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین