آشکاره

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشِکاره/

صفت

آشکاره

1. (قدیمی): آشکار، آشکارا. پیدا، معلوم.

   فرصت شمر طریقه رندی که این نشان/ چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست. «حافظ»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین